To był trudny powrót do domu. Byłam zła na cały świat i na tego człowieka, który kazał mi czekać kolejny dzień i kolejną noc, a nie nawet dwa dni i dwie noce, bo to był weekend.
Czy można czekać gdy jest się chorym? Czy czas nie jest tu ważny?! Czy ludzkie życie nie jest ważne?! Krzyczałam do siebie i płakałam kolejną noc.
Gdy nastał poniedziałek, znów z pokorą wstałam i pojechałam w to samo miejsce, pod ten sam gabinet, do tego samego człowieka, który wczoraj nie zdążył, nie miał czasu, zapomniał – nieważne… Dał mi ten świstek, na którym było coś po łacinie i coś po polsku, ale ja już wiedziałam co to jest… i co przede mną… Choć nie, nie miałam pojęcia co mnie czeka. Objawy choroby potwierdziły podejrzenia lekarza, a wynik je przypieczętował. Nie bez powodu w nocy się pociłam i schudłam tak, jak nigdy przy najcharakterystyczniejszej diecie mi się to nie udało. Byłam super zgrabną laską z nowotworem i to nie byle jakim, podobno najlepszym z najgorszych, a imię jego ziarnica, Ziarnica Złośliwa…
Czy mój świat się zawalił?
Już nie pamiętam. Chyba nie, bo wzięłam to na klatę i powiedziałam sobie, że muszę walczyć i wygrać, choćby nie wiem co. Nie wiedziałam tylko, że walka będzie tak trudna i dla mnie, i dla bliskich. Że przez najbliższy rok właściwie świat będzie się kręcił tylko wokół mnie, że będę żyła od chemii do chemii, od badania do badania, od zastrzyku do zastrzyku, od infekcji do infekcji, a potem jeszcze w gratisie dostanę miesiąc radioterapii.
Pierwszą chemię dostałam w sierpniu…
Czy już Wam wspominałam, że lato tego roku było bardzo upalne? Jechałam na pierwszą chemię w dniu, w którym żar lał się z nieba. Miałam na oddziale chemioterapii spędzić najbliższy tydzień. Otoczona troską koleżanek pielęgniarek, który informowały mnie o wszystkim, zanim lekarz mi powiedział wiedziałam na przykład, że zanim dostanę pierwszy wlew czeka mnie znowu kilka badań w tym pobranie szpiku kostnego.
Dokładnie pamiętam to badanie, bo bałam się go okropnie. Może nie badania, tylko bólu. Dzień przed badaniem, na nocnym dyżurze była moja koleżanka i pokazała mi cały sprzęt do pobrania szpiku. Gdy zobaczyłam igłę z korkociągiem (tak to wyglądało), konkretnie się nakręciłam. Badanie do przyjemnych nie należało, ale nie było straszne. Stres, który sobie wtedy zafundowałam spowodował, że resztę dnia przespałam na szpitalnym łóżku.
Przyszedł dzień pierwszego wlewu.
Jak ważne jest to, z jakimi osobami jesteśmy w szpitalnym pokoju. Ja trafiłam na Panie, które pozytywnie nastawiały mnie do wszystkiego, opowiadały dowcipy, dawały rady, kazały się najeść na zapas 🙂 Taka prozaiczna sprawa – jedzenie 🙂 Potem będzie Ci niedobrze – mówiły 🙂 i same nigdy nie narzekały na swój los. One były weterankami – ja nowicjuszką. Patrzyłam jak z pokorą to znoszą, jakie są pogodne i radosne pomimo, że znów mają nudności, że wenflon się przytkał i trzeba będzie nowy założyć, że boli ręka, bo coś poleciało poza żyłę. Kodowałam wszystko, chciałam jak najwięcej zapamiętać, by wiedzieć co w danej sytuacji robić… cdn…
Jeśli chcecie przypomnieć sobie, o czym pisałam w części pierwszej kliknijcie tu
