Jaka jest starość?
Widzę ją prawie codziennie, mijam ją na korytarzu. Czasem się uśmiecha, a czasem jest smutna…
Starość ma zamglone oczy i białe włosy. Ma zgarbione plecy i schowaną w nich głowę. Starość ma problemy z poruszaniem się. Ma też blizny, które przez lata powstawały w jej życiu, widać je w każdej zmarszczce. Starości często towarzyszy ból, smutek i cierpienie dlatego starość nie lubi samotności. Lubi za to gdy się o nią dba – wtedy się uśmiecha.
Starość jest piegowata od różnych plamek, ale starości z nimi do twarzy. Starość często nie może ubrać się sama, czasem nie może też sama zjeść, ani napić się, ale jest wdzięczna za każdą pomoc. Czy wiecie, że starość lubi się wyspać, choć nie zawsze jej się to udaje? Lubi też rytuały dnia, choć często o nich zapomina.
Starość bywa samotna i smutna dlatego potrzebuje wsparcia drugiej osoby, czułych gestów, dobrego słowa. Potrzebuje, by ktoś był blisko, myślał o niej, pamiętał i dbał o te rzeczy, o których ona nie pamięta.
Starość ma fochy. Tak, ma je. Bo jest zła na cały świat, że nie może już sama ubrać skarpety z taką precyzja jak kiedyś, że nie może upleść warkocza na swoich cienkich białych włosach. Nie jest do twarzy starości z fochami, więc trzeba robić wszystko tak, by jak najmniej ich było.
Starość lubi przypatrywać się młodości, cieszyć się jej radością i wspominać, bo wspomnienia przywołują u niej szczęśliwe chwile, gdy sama biegała, skakała i cieszyła się tak, jak teraz robi to młodość. Starość lubi młodości dawać cukierki, ot tak, po prostu – lubi jej sprawiać przyjemność.
A według Ciebie jak wygląda starość?
